یکی از دشوارترین مواردی که هر عاشق ساعت اعتراف می کند ، تمایل دیگران به این است که متوجه شوند و در بسیاری از موارد ، ساعتی را که می پوشد تشخیص دهند. این مفهوم کاملاً به غرور و غرور بی آلایش نزدیک می شود ، احساسی که عده کمی از مردم می خواهند به راحتی آن را بپذیرند. موضع نجیبانه تری که مردم برای انتخاب ساعت خود پیشنهاد می کنند بسیار شخصی تر است و اغلب دلایلی مانند "من ساعت هایی می پوشم که دوست دارم چون شخصاً در آنها ارزش می بینم" را خواهید شنید. این به ندرت کاملاً نادرست است ، اما حذف عنصر "وضعیت" نمادهای وضعیت بسیار ساده لوحانه است.

هر چقدر گفتن برای من دردسر ساز است ، من موافقم که امروز "هیچ کس به خرید ساعت مچی دیجیتال احتیاج ندارد." درست است ، ما این کار را نمی کنیم. نیاز به ساعت مچی به این معنی است که فرد پوشیده به عملکردی که از نقطه نظر سودگرایی ارائه می دهد (یعنی دانستن زمان) متکی است. ما در جامعه ای پر از ساعت و زمان در همه جا زندگی می کنیم. از آنجایی که مردم زمانی به ساعتهای مچی شخصی خود متکی بودند تا زمان بین دستگاههای دیگر و دنیای اطراف خود را تعیین کنند ، تعداد کمی از مردم برای دانستن زمان امروز به ساعت نیاز دارند. پس چرا امروز مردم ساعت می پوشند؟

این یک موضوع بزرگتر است که من نمی توانم به طور کامل در چند جمله به آن بپردازم ، اما اکثر مردم موافقند که این هم برای برقراری ارتباط چیزی در مورد فرد پوشنده است و هم برای ایجاد احساس چیزی به کاربر. در بسیاری از موارد که می توانند ساده باشند ، به همان اندازه که فرد از طراحی و ساخت ساعت قدردانی می کند ، و پوشیدن آن احساس می کند که پوشنده هم سلیقه و هم موفقیت را به شما معرفی می کند. بنابراین ساعت ها چیزهایی هستند که ما می خواهیم بپوشیم ، نه چیزی است که باید از آنها استفاده کنیم.

اگر به بحث شناسایی برند برگردیم ، این س isال مطرح می شود که چقدر برای شما اهمیت دارد که مردم مارک ساعتی را که می پوشید تشخیص دهند. رولکس شاید نمونه طلایی این مسئله باشد زیرا تصور در سراسر جهان این است که اگر کسی رولکس را روی مچ دست خود ببیند ، میزان ثروت خاصی را بیان می کند و به موفقیت در زندگی دست می یابد. این امر به ویژه در مورد افرادی که با مارک های لوکس آشنا هستند اما مارک های ساعت ضروری نیستند بسیار صدق می کند.

بنابراین ، به عنوان یک عاشق ساعت ، چرا ترجیح می دهید یک مارک را به یک مارک دیگر بپوشید؟ برخی از کلکسیونرهای ساعت وجود دارند که منحصراً روی طراحی تمرکز می کنند ، حتی بدون در نظر گرفتن جزئی از مارک تجاری. من پیشنهاد می کنم این اقلیت افرادی است که در یک طرف افراطی طیف وجود دارند. در طرف مقابل این طیف افرادی قرار دارند که منحصراً علاقه مند به مرتبط شدن با یک برند هستند. این افراد تقریباً کاملاً به فکر پوشیدن یک مارک خاص هستند و ویژگی های فنی یا طراحی یک ساعت برای آنها مهم نیست (تا زمانی که نام تجاری مناسب وجود داشته باشد). این البته نمایانگر طرف دیگر طیف "من به مارکها اهمیت می دهم" است. بنابراین در کجای طیف قرار می گیرید؟

در نظر گرفتن اهمیت یک برند ساعت برای شما تمرین خوبی در درک سلایق و سلیقه خودتان است. من اعتراف می کنم که من به مارک حساس هستم ، اما نسبت به طراحی فقط ثانویه هستم. من می گویم که آگاهی از برند شاید 5 یا 6 مورد از لیست مواردی است که به دنبال آنها می گردم ، اما مطمئناً قابل تأمل است. در واقع ، در تجربه منحصر به فرد خود که بخشی از رسانه صنعت ساعت است ، اغلب در نظر می گیرم که "آیا می خواهم از محصول آنها استفاده کنم؟" به اندازه کافی واقعی ، به اندازه جذابیت مارک ها ، گاهی اوقات یک تجربه منفی با یک نام تجاری باعث می شود نام تجاری "فاکتور رد" باشد ، به این معنی که مصرف کننده گاهی اوقات به دلیل تجربه منفی قبلی با آن مارک ، ساعت نمی پوشد .

سوالی که باید از خود بپرسید این است که تماشاگران مارک ساعت مچی شما را می شناسند چقدر مهم است. مطمئناً همه با مارک های ساعت آشنا نخواهند شد (با توجه به اینکه تعداد زیادی از آنها زیبا هستند) ، اما س theال اینجاست که شما به طور ذهنی می خواهید چه مقدار از مارک هایی که می پوشید توجه کنند یا کنجکاو شوند. دانستن این موضوع به شما کمک می کند تا به عنوان یک عاشق ساعت بیشتر درباره انتخاب هایی که انجام می دهید و همچنین اینکه می خواهید رابطه ساعت شما با دنیای اطراف شما چگونه باشد بیشتر بدانید. با تشکر از شما برای ارائه نظرات خود در زیر و شرکت در نظرسنجی.

مفهوم ساعت مچی به تولید اولین ساعت های مچی در قرن شانزدهم برمی گردد. الیزابت اول انگلیس در سال 1571 ساعت مچی از رابرت دادلی دریافت کرد که به عنوان یک خرید ساعت مچی دیجیتال مسلح توصیف شده است. قدیمی ترین ساعت مچی برجای مانده (که بعداً به عنوان ساعت دستبند توصیف شد) یکی است که در سال 1806 ساخته شده و به ژوزفین دو بوهرنیس داده شده است. [22] از ابتدا ، ساعتهای مچی تقریباً به طور اختصاصی توسط زنان پوشیده می شد ، در حالی که مردان از ساعت جیبی تا اوایل قرن 20 استفاده می کردند. [23]

ساعت های مچی برای اولین بار توسط نظامیان در اواخر قرن نوزدهم پوشیده شد ، زمانی که اهمیت همگام سازی مانورها در طول جنگ ، بدون اینکه برنامه را به طور بالقوه برای دشمن از طریق سیگنالینگ نشان دهد ، به طور فزاینده ای شناخته شد. شرکت گرستین لندن در سال 1893 یک طرح "Watch Wristlet" را به ثبت رساند ، اما آنها احتمالاً از دهه 1880 طرح های مشابهی تولید می کردند. افسران ارتش انگلیس در طول جنگ های استعماری در دهه 1880 ، مانند جنگ انگلیس و برمه در سال 1885 ، از ساعت مچی استفاده کردند. [23] در طول جنگ اول بوئر ، اهمیت هماهنگی جنبش نیروها و هماهنگ سازی حملات علیه شورشیان بسیار متحرک بوئر از اهمیت بالایی برخوردار بود و متعاقباً استفاده از ساعتهای مچی در بین کلاس افسران گسترش یافت. شرکت Mappin & Webb تولید "ساعت مبارزات انتخاباتی" موفق خود را برای سربازان در طول کارزار سودان در سال 1898 آغاز کرد و چند سال بعد تولید آن را برای جنگ دوم بوئر تسریع کرد. [23] در قاره اروپا ، ژیرارد-پرگاوکس و سایر ساعت سازهای سوئیسی از حدود 1880 تهیه ساعت مچی برای افسران نیروی دریایی آلمان شروع کردند. [22]

مدلهای اولیه در اصل ساعتهای جیبی استانداردی بودند که به بند چرمی مجهز بودند اما در اوایل قرن بیستم ، تولیدکنندگان شروع به تولید ساعتهای مچی مخصوص کردند. شرکت سوئیس Dimier Frères & Cie در سال 1903 یک طرح ساعت مچی را بهمراه استاندارد سیم های ثبت اختراع کرد. هانس ویلسدورف در سال 1905 به لندن نقل مکان کرد و تجارت خود را با نام Wilsdorf & Davis با برادر همسرش آلفرد دیویس تأسیس کرد و کیفیت را ارائه داد ساعت با قیمت مناسب؛ این شرکت بعداً به رولکس تبدیل شد. [24] ویلسدورف زود هنگام به ساعت مچی روی آورد و با تولید یک شرکت ساعت مچی با شرکت سوئیس Aegler قرارداد بست. [25]

تأثیر جنگ جهانی اول به طور چشمگیری تصورات عمومی را بر مناسب بودن ساعت مچی مرد تغییر داد و در دوره پس از جنگ بازار گسترده ای را ایجاد کرد. تاکتیک خزنده توپخانه ای خزنده ، ایجاد شده در طول جنگ ، به هماهنگی دقیق بین توپچی های توپخانه و پیاده نظام در پشت سنگر نیاز داشت. ساعت های خدماتی تولید شده در طول جنگ به ویژه برای سختگیری های جنگ خندق ، با صفحات روشن و شیشه نشکن طراحی شده بودند. دفتر جنگ از سال 1917 شروع به صدور ساعت مچی برای رزمندگان کرد. [26] با پایان جنگ ، تقریباً همه مردان سربازی ساعت مچی به دست داشتند و پس از حرکتی ، خیلی زود مد رواج یافت: مجله هورولوژی بریتانیا در سال 1917 نوشت: "ساعت مچ بند قبل از جنگ توسط جنس سختگیر کمتر مورد استفاده قرار گرفت ، اما تقریباً روی مچ دست تقریباً هر مرد با لباس یکدست و بسیاری از مردان با لباس غیرنظامی دیده می شود. " در سال 1930 ، نسبت مچ دست به ساعت جیبی 50 به 1 بود. اولین سیستم موفق سیم پیچ خودکار توسط جان هاروود در سال 1923 اختراع شد.

برقی
الگین و همیلتون پیشگامان اولین ساعت الکتریکی بودند [27] این اولین حرکات الکتریکی از یک باتری به عنوان منبع تغذیه برای نوسان چرخ تعادل استفاده می کرد. در طول دهه 1950 الگین مدل 725 را توسعه داد در حالی که همیلتون دو مدل الكتریكی را عرضه كرد: اولین مدل همیلتون 500 در 3 ژانویه 1957 بود كه در سال 1959 تولید شد. برای تراز شدن همیلتون 505 در 500 بهبود یافته بود و قابل اطمینان تر بود: سیم های تماس برداشته شده و یک تماس غیر قابل تنظیم روی مجموعه تعادل نیرو را به چرخ تعادل می رساند. به دنبال این موارد ، طرح های مشابه بسیاری از شرکت های دیگر ساعت سازی نیز ارائه شد. نوع دیگری از ساعت الکتریکی ساخته شد که به منظور افزایش دقت در زمان سنجی ، از رزوناتور چنگال تنظیم به جای چرخ تعادل سنتی استفاده می کرد و از 2.5-5 هرتز با چرخ تعادل سنتی به 360 هرتز با طراحی چنگال تنظیم حرکت می کرد.

کوارتز
معرفی تجاری ساعت کوارتز در سال 1969 در قالب Omega Beta 21 و Seiko Astron یک پیشرفت انقلابی در فناوری ساعت بود. به جای چرخ تعادلی که احتمالاً 5 یا 6 ضربان در ثانیه در نوسان است ، آنها از یک تشدید کننده بلور کوارتز استفاده می کنند که با ارتفاع 8192 هرتز توسط مدار نوسان ساز باتری کار می کند. اکثر اسیلاتورهای ساعت کوارتز اکنون با سرعت 32،768 هرتز کار می کنند اگرچه حرکات کوارتز با فرکانس هایی به اندازه 262 کیلوهرتز طراحی شده اند. از دهه 1980 ، ساعت های کوارتز بیشتر از ساعت های مکانیکی به بازار عرضه شده اند.

https://en.wikipedia.org/wiki/Watch